There should be heaven

دلم پیاده‌روی خواست. یک ساعت زودتر راه افتادم که برسم به خواسته‌ی دلم، که ببرمش پیاده روی، که آدم‌ها را ببیند، که ویترین‌ها را ببیند. با دلم رفتیم بازار گوهرشاد. راه رفتیم از بین لوکس فروشی‌ها، از بین آدم‌ها، از بین نور کریستال‌های داخل ویترین‌ها. دلم همیشه پشت اسباب‌بازی فروشی‌ها دوست دارد بایستد. یکی‌شان را پیدا کرد، رفتیم که جلوی‌ش بایستیم. بعد وسط راه حرکتمان آرام شد. بچه‌های آدامس فروش را که می‌بینم سرعتم ناخودآگاه کم می‌شود. منتظر می‌شوم که بیایند طرفم. بعد وقت می‌خواهم تا بگردم توی کیفم و ببینم دستم چه چیزی پیدا می‌کند. نیامد طرفمان. ما منتظرش بودیم. نیامد ولی. بعد ما رفتیم جلوتر. ساکت یک جا ایستاده بود، رو به ویترین. اصلا ما را ندید. ما یکم آن طرف‌تر ایستادیم. دقت و لذت می‌درخشید توی چشم‌هایش. همسن برادر من؟ شاید یکم کوچکتر. سرش کچل بود. چه عشق دردناکی دارم برای این سرهای کچل آشنا. دلم همانجا تصمیمش را گرفت؛ هر عروسکی را که داشت نگاه می‌کرد، باید برایش بخری. رفتیم جلوتر. اولش چشم‌هایم فکر کردند مسیر نگاهش می‌خورد به مجسمه‌های اسب و کابوی. بعد سریع اشتباهشان را اصلاح کردند، نگاه روی ال-سی-دی بالای اسب‌ها بود که کارتون میکی‌موس پخش می‌کرد. کارتون نگاه می‌کرد از پشت ویترین... نه ما را می‌دید، نه آدم‌ها را، نه نور کریستال‌ها را، نه چشم‌های پر اشک من را. همان وقت بود که ما کوچک شدیم، هیچ شدیم و گم شدیم در استیصال بچگی‌ات را چطور بخرم؟...

برگشتیم خانه. برگشتیم به تنها جایی که می‌شد از بغض نمرد، من و دست‌های کوتاهم. یک قسمت از دلم برای همیشه پشت آن ویترین جا ماند.