bahar

به من می‌گوید اَن. کلی زحمت کشیدم که حداقل بگوید اَم، ولی اصلا فایده‌ای نداشت. من را که می‌بیند دست‌هایش را باز می‌کند و یک طور عاشقانه‌ای می‌گوید اَن اَن. 
یک بار همه حروف اسمم را دو به دو گذاشتم کنار هم و باهاش تمرین کردم. هی گفتم داااااااا،داااااااا... بعد پشت سرش باز گفت اَن، اَن. هی گفتم یااااااا،یااااااا... باز خندید و گفت اَن، اَن.

مثل رنده می‌ماند. راه می‌رود و می‌خورد و می‌ریزد. یک نفر-مسلما من- باید از پشت سرش راه بیافتد و مواد غذایی رنده شده را جمع کند. غذاها را که ریخت روی زمین، بعد صدا می‌کند اَن. یعنی بیا جمع کن!

نقش اَن، مربی، نازکِش، هم‌بازی، نظافتچی،...همه را با هم بازی می‌کنم. در هر حال، فدای یک لحظه‌ خندیدنش، اَن گفتنش حتی...