Wuthering Heights

بلندي‌هاي بادگير (اميلي برونته) را پانزده سالم بود که خواندم. اولين تجربه‌ی من از يک رمان تلخ که البته بعدترها هميشه تلخ‌ترين هم ماند. آنقدر رنجي که توي تک تک کلمه‌هاي داستان است از همان ابتدا تا انتها عذاب‌آور و واقعي‌ست که هنوز بعد از 9سال قلبم مي‌گيرد فکرش را که مي‌کنم. هيچ وقت هيچ نوشته‌ي ديگري نخواندم که نويسنده‌ براي نشان دادن عذاب و دردي که آدم‌ها براي هم مي‌سازند نصف اين رمان موفق شده باشد. اثرش به مراتب بدتر هم شد وقتی که زندگی‌نامه‌ی امیلی برونته را شنیدم. گاهی پر رنگ‌تر از یک شاهکار ادبی، کشف شخصیت و زندگی آدم پشت اثر است که حتی گمانش را نمی‌بری.

چند وقت پيش‌ سريال دو قسمتي‌اي را که شبکه پي.بي.اس براي برنامه‌ي مسترپيسز از روي اين رمان ساخته بود می‌ديدم (به نظرم بهترين نسخه‌اي‌ست که از روي اين رمان ساخته‌اند؛ چه از نظر وفاداري به متن، چه از نظر ساختار، چه از نظر موسيقي متن). خيلي از قسمت‌هاي داستان از يادم رفته بود، ولي دردآورترين‌ها را آنقدر به وضوح يادم بود که انگار همين حالا کتاب را تمام کرده‌ام و نه 9 سال پيش. درد و ترس پر رنگ‌تر از يک حدي که باشد آدم براي همه‌ي عمرش انگار حملشان مي‌کند بي آنکه بفهمد؛ از يک رمان بگير تا يک تصوير تا آدم‌هاي خيلي واقعي. مي‌چسبند به آدم، عين خالکوبي‌اي که خواسته و ناخواسته اثرش مي‌ماند همه عمر.