Beanstalk

دست‌هایم ماندند برای خودم. کاشتمشان توی جیب‌هایم. حالا یک جفت ساقه‌ی لوبیای سحرآمیز دارم به جای دست.

یک روز می‌نشینم سر خیابان، دست‌هایم را دراز می‏کنم ، آنقدر که همه‌ی آدم‌های دنیا توی بغلم جا شوند. بعدترش برای همیشه می‏‌نشینم همانجا. هر کس که دستی نداشت برای گرفتن، هر کسی که خسته بود، دلش گرفته بود، من و ساقه‌های لوبیاهای سحرآمیزم منتظرش هستیم، همیشه.

.

.

.