به آرامش رسیدن من فقط وقتی‌ست که نا امید می‌شوم. نه از آن آرامش های تو خالی و لابد آبی رنگ که لحظه‌ای هستند و لحظه‌ی بعد رفته‌اند؛ از آن آرامش‌های خاکستری و ساکت و طولانی که آدم هیچ چیز حس نمی‌کند.
هیچ جای زندگی‌ام به اندازه‌ی اینجا حس نکرده‌ام که ته تهش آدم‌ها عوض نمی‌شوند، فقط ترسوتر می‌شوند.{حذف شد}
گور پدر اتفاق ها و آدم ها و حادثه و ...
ReplyDeleteخودت و خودت فقط
همین که سینا میگه!
ReplyDeleteچیزی که هست اینه که زندگیت جوری بگذره که دوسش داری. هزار تا چیز ممکنه پیش بیاد، بذار اونجوری که میخوای آروم برای خودش بگذره. همیشه تغییر، خوب نیست. آسه آسه زندگی کن. زندگی رو بچش. جوری که دوست داشتنی تر به نظرت بیاد :)