Trap

گاهی حس‌ها را باید کلمه کنی ، که بار را بی‌اندازی روی دوش کلمات و آزاد شوی از زیرش. اما یک چیزهایی هستند، یک حس‌هایی، که اسم ندارند. مهم نیست چقدر بگردی، پیدا نمی‌شوند وقتی مفهومشان هنوز کلمه نشده. کلمه که نمی‌شوند، می‌مانند توی گلو. و حتی بدتر، می‌مانند توی دل. کهنه می‌شوند کم کم. در تمام لحظاتی که فکر می‌کنی فراموش شده‌اند، نشسته‌اند به کمین‌ت. می‌گردند بین ثانیه‌ها و یک جایی گیرت می‌اندازند بالاخره. اینطور می‌شود که یک دفعه داخل تاکسی گریه‌ات می‌گیرد، موقع چای خوردن گریه‌ات می‌گیرد، وسط خندیدن گریه‌ات می‌گیرد، وسط نقاشی گریه‌ات می‌گیرد، توی کتاب‌فروشی گریه‌ات می‌گیرد، وسط خیابان گریه‌ات می‌گیرد، همینطوری الکی نشسته‌ای و گریه‌ات می‌گیرد و نمی‌توانی بگویی دردت چیست.

پ.ن: این زندگی هم بدچیزی‌ست. در کل می‌گویم. مصیبت‌ها پاک می‌شوند، ولی با یک مصیبت بزرگتر. قدر خوشی‌های کوتاه را باید بیشتر ازین‌ها دانست. قدر آدم‌های زیبا، قدر روزهای زیبا،...