دلم سی سالگی خواسته. دلم دو تا دختر کوچک خواسته که موهایشان را گیس‌باف کنم و با پیشبند قرمز برایشان غذاهای عجیب غریب درست کنم و صدایشان کنم "دخترها"، بیایید یک غذای تازه اختراع کرده‌ام. که سازهایشان را آماده کنم و سه نفری زیر نور آفتاب بنشینیم به تمرین صدای زندگی و بزنیم، و بزنیم و...بخندیم؟ و بخندیم. دلم سی سالگی خواسته و پازلی که من تکه‌اش باشم.
پ.ن: عکس بی‌ربط‌ست. همین‌طوری دوستش داشتم گذاشتم، بی‌خودی.
سلام آبجی دنيا
ReplyDeleteاميد که به اين خواسته‌ت برسی. طوری تعريف کرديد که صدای بچه‌ها و بشقاب غذاها رو میشه ديد
*
اتفاقن عکس با اتمسفر متن همخوانی داره
*
آفرين پيشبند قرمز. قرمزته
;)
می دونی سی سالگی مردمان قبلی اینجوری بود. سی سالگی مردمان جدید یا به تنهایی به سر میشه یا درکنار کسی که هیچ وقت نمی بینیش چون آنچنان تو گرداب زندگی گیر کردی و دور خودت و کارها می چرخی که نمی فهمی کی شمع های روی کیکت چهل شدن
ReplyDeleteسی سالگی قشنگی رو تصویر کردی. سی سالگی ای که خواستنی هست
اما سی سالگی های فعلی این رو نمی بینن. شاید تو چهل. شاید بالاتر شاید هم هیچ وقت نبینن
من تا سی فاصله زیادی ندارم. خودم رو با سی سالگی مادرم و یا دختر خاله بزرگم مقایسه می کنم می بینم که تفاوت فاحشی داریم.
سی سالگی اونها در خانه و بچه و زندگی خلاصه شده بود.
سی سالگی من اما... شاید ادامه بیست سالگیهام باشه
علی؛
ReplyDeleteسلام برادر علی
این بیشتر یه فانتزیه تا خواسته
ای وای!رنگ پیشبندو باید اصلاح کنم!اشتباه شد!!:دی
.
دیلماج؛
دقیقا
یعنی راستش من که سی سالگی محاله بتونم تو همچین تصویری باشم
نه فقط سی سالگی که اصلا هیچ وقت شاید
در بهترین حالت من اون موقع دست یکی دیگه رو گرفتم دارم تلاش می‌کنم، بدو بدو می‌کنم که درسم تموم بشه و زندگیمو دیگه فوقش دو نفره بچرخونم
این شلوغ ترین آینده‌ی احتمالیه در سی سالگی!
سلام
ReplyDeleteرنگ پيشبند حرف نداره عوضش نکنيد
:دی
تصویری بهتر از این هم میشه ترسیم کرد؟
ReplyDeleteخیلی خوب بود...
حتی یاد اردک هم افتادم. که بچه هاش پشتش قطار شدن و پا به پای مادره دارن میرن اینور اونور. کنار هم!
قطعاً اون پازلی که تو یه تیکه ازش باشی، پازل عالی ای میشه :)